Mąż jezdzi tirem więc go niema ale jak jest to mam chwile zeby wyjść na godzinke na ploteczki ale to jest wszystko mało.
).
Mieszkam na wsi, przepisy się pozmieniały, więc do miasta nie Zuzki do przedszkola przyjąć nie chcieli. Ostatecznie w mojej miejscowości zwolniło się miejsce, we wrześniu byłam oczywiście w siódmym niebie. To co dobre dość szybko się skończyło, pracuję od 7 do 15 zazwyczaj, więc Zuza w przedszkolu jest juz od 6:15 (dojazd), zwykle zabieram ją ok. 15:30. I zazwyczaj ani rano ani po południu żadnego dziecka już nie ma... Teoretycznie przedszkole czynne 6-16, ale w praktyce to większość mam przyprowadza pociechy 8-13, na te niepłatne godziny, a później Zuzka siedzi sama, ewentualnie z jednym lub dwojgiem dzieci. No, niezbyt miła perspektywa. I mam takie wrażenie, że przedszkolanka to tylko czeka, aż ja przyjdę, bo nawet nie zdążę dziecka ubrać, a ta już z pracy wychodzi. Narzekać nie mogę, bo innego wyjścia nie mam. Ostatnio dość często muszę zostawać do siedemnastej, mąż pracuje do późno, nie ma przebacz, starsza siostra dostaje oddelegowana, żeby przyprowadzić, przebrać, nakarmić i zabawić... Wiem, ze tez musi się uczyć, ale po prostu nie mam innego wyjścia. I też nieraz wieczorami padam po prostu na twarz, a Zuzka nie zna ograniczeń, preferujac gonitwy po domu, ewentualnie wyśpiewywanie nowo poznanych piosnek, nieraz do dziesiątej, jedenastej, kiedy ja już na pół śpię, a na drugie pół usiłuję ją namówić, żeby wreszcie się położyła i zasnęła. Mam wrażenie, że gdy Olka była mała, to jakos bardziej potrafiła się zająć sobą. To był duch artystyczny, który cały dzień potrafił coś rysować, albo lepić z plasteliny, podbierając z kuchni moje deski. A Zuzka owszem, bawi się, ale cały czas trzeba przy niej siedzieć, pomagać, rozmawiać, wystarczy, że usiądę (z kawką i gazetą 
), a po pięciu minutach przylatuje z nieodłącznym ,,pobaw się" albo ewentualnie ,,to ja się chowam, a ty licz" Każdego dnia wstaję jakoś z nową siłą, trzeba iść do przodu, bo dzieciaki szybko rosną, sama po sobie widzę, jak te trzy lata szybko mi minęły, gdyby nie drugie dziecko, to pewnie teraz siedziałabym w domu i zrzędziła, a tak, to na nudę narzekać nie można.
Z taka pustą głową Nie myśląc o praniu, gotowaniu, zabawie.. no i pracy... i mam na szczęście mam pewność, że WArto
Skomentuj